Por encanto
canto
tua presença
morena
derramada na
fronha.
Por encanto
canto
tuas pernas
cruzadas
colunas
contemporâneas
de góticas
catedrais
sustentando-me
pasmo
diante de
ti, realidade
posta nos
sonhos.
Por encanto
canto
teus braços
abandonados
sobre o
lençol de linho,
ninho onde,
concreto
e
absolutamente humano
me desfaço e
refaço-me
abstração
perdida na noite,
habitando
tudo o que te cerca
e me enche
de espanto.
Por isso
canto, por encanto..
Francisco
Costa
Nenhum comentário:
Postar um comentário